چای، دوست همه فصول و خلق و خوی، بسیار مورد تمجید نویسندگان، شاعران، سیاستمداران، مقدسین و فیلسوفان قرار گرفته است. افسانه عجیبی در مورد پیدایش چای ویژه نیوشا وجود دارد.
گفته می شود که یک بار بودیدارما، قدیس هندی، در حین تفکر و مراقبه به خواب عمیقی فرو رفت. هنگام بیدار شدن، او از دانستن اینکه مراقبه او با خواب قطع شده است، بسیار ناراحت شد.
او که دلخور شده بود، پلک هایش را برید و روی زمین انداخت. این پلک ها ریشه دوانیدند و پس از مدتی بوته ای روییدند که برگ های آن با خشک شدن و ریختن در آب جوش، نوشیدنی ای تولید می کرد که خواب را از بین می برد.
بنابراین، در دوره اولیه، برخی از داروسازان از آن به عنوان “گیاهی برای از بین بردن خواب” استفاده می کردند. علما که روی میزهای خود می نشستند تا روغن نیمه شب را بسوزانند، با نوشیدن چای خود را بیدار نگه می داشتند.
افسانه دیگری در مورد یک مسافر چینی وجود دارد که به هند رفت و در آنجا با یک زوج هندی اقامت کرد. یک بار می ترسید که میزبانانش او را ترور کنند تا ثروتش را تصاحب کنند.
او قصد داشت به محض جمع‌آوری اعتبار از مشتریانش فرار کند. آنقدر ترسیده بود که نمی خواست بخوابد. بنابراین هر روز غروب برگ های چای را می جوشاند و مخفیانه می خورد.
آبی را که برگها در آن می جوشیدند می انداخت. یک روز عصر چنین شد که مسافر چینی مجبور شد برای اضطرار از خانه بیرون برود و فراموش کرد که آب برگ های چای را بیندازد.
مهماندار که آب را به عنوان نوشیدنی در نظر گرفت، از روی کنجکاوی محض آن را نوشید. گفته می شود که این چای در هندوستان به این شکل معرفی شد.
افسانه دیگری نیز وجود دارد که معرفی نوشیدن چای را در زمان سلطنت امپراتور اساطیری چین، شن نونگ در حدود 2737 قبل از میلاد بیان می کند. بنابراین، استفاده از چای به این ترتیب به دوره ماقبل تاریخ مربوط می شود.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.